Snow

One shot
Pairing: SasuNaru
Tytuł: Snow



Witam wszystkich serdecznie. Tak wiem, niestety nie wywiązałam się z rozdziału, ponieważ am za dużo roboty i nie miałam kiedy sie za to zabrać. W ramach przeprosin mam dla was krótkiego one shota, mam nadzieję, że się wam spodoba.  Polecam posłuchać przy czytaniu Chouchou - sign0.
Zapraszam do komentowania.


Czuł, jak Jego ramiona owiewa nocny wiatr mroźnej zimy. Jak jego poliki czerwienią się od
pustego chłodu, a kości zastygają w kolejnym bezruchu otępienia. Mimo to stał nadal, nie
uciekał do ciepłego domu, gdzie mógłby usiąść przy kominku i wtulić się w puchaty koc. Nie
szukał ciepła, nie szukał wyciągniętej dłoni czy szerokich ramion, w jakie by się
wypłakał. Nie miał po co szukać, skoro je stracił. Skoro ostatni raz widział je za
zamykającymi się głośno drzwiami. Jak poruszały się szybko w ruch całego ciała, uciekając
jak najdalej od niego. jak przykrywały się puchatym śniegiem.


Po co miał wracać skoro nie miał swojego własnego ciepła? Nie miał jego, osoby, która w
swej nocnej czerni była jak promień nadziei, nadziei na coś lepszego. Pozostał mu jedynie
smutny zamęt własnych myśli i śnieg. Biały puszysty, oblewający świat śnieg, który tak
idealnie owijał jego cierpienie i koił na moment łzy. Śnieg tak znienawidzony przez
wszystkich, bo mroził zmysły i zamykał ludzi w szarości i pustej bieli. Ale dla niego to
nie był pusty śnieg, to była muzyka, ukojenie dla serca, które kroczyło za każdym razem w
głuchy rytm, gdy pierwsze płatki śniegu opadały na przygotowaną ziemię. Bo tak naprawdę,
ten zimny śnieg był najcieplejszy ze wszystkich, najbardziej wyrozumiały, czysty i bez
skazy. Nie okłamywał, nie kusił, nie pobudzał, a jedynie był i słuchał. Płakał często
ciężkimi łzami, które ze swojego smutku w postaci lodu opadały do nas.
Blondwłosy chłopak wyciągnął przed siebie zmarzniętą dłoń i złapał parę płatków, roniąc parę
łez.
Jak to się stało? W którym momencie przyodział blado szarą szatę, oblewając ja łzami krwi
rozdartej cnoty. W którym momencie pozostał sam, ze swym dziadkiem mrozem, który własnie
teraz, jak najlepszy ojciec, otulał go silnie ramionami popychając dalej w kierunku
krawędzi. W sumie.. nigdy się nie dowie, jak otula dziecko rodzic. Nie poczuje już nawet
jak otula miłość.
Przesunął powoli palcami po soplach lodu i unosząc swój lazurowy wzrok ku szaremu niebu
zaraz przysłonił to smutne piękno czerwonymi od płaczu powiekami.
Dlaczego nie potrafił wybaczać? A jedynie z dozą nienawiści mścił się nawet na
najbliższych, których miał tak niewielu. Czemu zapominał o kochaniu, tylko tracił wszystko
dla własnego ego? Dlaczego był takim potworem... ?
Chłopak objął powoli swoje ramiona stając bliżej krawędzi mostu, z jakiego miał skakać.
Skoro stracił wszystko, to czemu miałby się teraz obawiać? I tak nikt by nie zapłakał. I
tak nikt nie wspomni o nim, bo każdy go nienawidził..
- A ty? Piękna Pani Zimo? Zapłaczesz nade mną, gdy zanurzę swe kruche ciało w otchłani
nicości? -
- Jesteś kretynem jeśli chcesz to zrobić -
Blondyn zagryzł wargę roniąc kolejne łzy. Był już chory? Czy może umierał? Czy tak wygląda
śmierć, ze rani przed samym odejściem? A może plącze za sobą wspomnienia i daje kary za złe
uczynki?
- Nawet Ty, Pani Zimo tak mnie karzesz? Nawet Ty, moja ulubienico, każesz mi słuchać z
serca głosu kochanka, którego straciłem na wieki? -
- Przestań pieprzyc Naruto i złaź. Jesteś tutaj, odwróć się powoli -
Naruto otworzył nagle pełne łez oczy i odwrócił się w stronę skąd dobiegał głos. Głos Jego
anioła, który swym wzrokiem go pochłaniał. Który teraz przerażony, ale pełen miłości
wpatrywał się w niego. Jego piękny książę, który już jest nie jego.
- Sasuke... -
-Tak Młotku, wybaczyłem Ci.. Bo cię kocham, a teraz złaź stamtąd bo sobie coś zrobisz -
Blondyn uśmiechnął się przez łzy i przygryzając wargę ruszył gwałtownie do Ukochanego,
którego zranił za własne rany, ale ten mu wybaczył.
- Sasu.. -
Głuchy krzyk, a kruche ciało wpadając w poślizg na betonowej krawędzi, poleciało do tyłu.
Nie zdążył, nie złapał a młode ciało łamiąc się wraz z lodem spadło z wysoka w rzekę.
Nie krzyczał, nie płakał, a wył z rozdarcia, gdy widział swojego głupiego blondasa, jak
spada błogo w dół.
Nie zdążył nie złapał gdy Pani Zima zabrała mu Kochanka.